Naam: Wim en Sietske van Essen - van der Molen

Woonplaats: Buitenpost

Beroep en werkgever: Wim is directeur politie Fryslan en Sietske werkt als vrijwilliger in de wereldwinkel

Nevenwerk, hobby's en/of interessen: beiden zijn we actief binnen onze kerkelijke gemeente, we houden van wandelen, lezen, puzzelen (als er tijd voor is!)

Burgerlijke staat en kinderen: we zijn sinds 8 september 1978 getrouwd, we hebben 5 kinderen: 3 zoons en 2 dochters. Twee van onze kinderen zijn getrouwd, de jongste twee studeren nog en wonen (soms) nog thuis. Inmiddels zijn we de trotse opa en oma van 2 kleinkinderen.

Een vermeldenswaardige gebeurtenis uit het leven: Sinds december 2006 zijn we opa en oma, dat is iets waar we geweldig van kunnen genieten, en in september 2008 werd er opnieuw een kleinkind geboren. Dat blijft bijzonder!

Na onze middelbare schoolperiode, is Wim eerst gaan studeren. Dat leidde niet tot geweldige resultaten (we zullen in het midden laten wat de oorzaak daarvan was), daarom ging hij zich oriënteren op iets heel anders: dat werd de politieschool.
Ikzelf heb een paar maanden op de sociale academie gezeten, maar dat bleek toch ook niet wat ik wilde. Ik ben toen gaan werken en heb tot aan ons trouwen in de bibliotheek van de Theologische Universiteit van Kampen gewerkt.
Wim werd politieagent in Eemnes, daar hebben we 9 jaar met plezier gewerkt en gewoond. In die tijd kregen we 4 kinderen kort op elkaar. Wim ging in die periode ook weer aan de studie aan de politieacademie in Apeldoorn. Toen hij daarvoor geslaagd was zijn we verhuisd naar Friesland, hij ging namelijk werken in Leeuwarden. We zijn gaan wonen in Buitenpost (1987), en we wonen er nog. Hier is onze jongste dochter geboren.
Toen de kinderen groter werden ben ik op zoek gegaan naar werkzaamheden. Het Gomarus College in Groningen kwam in beeld: daar heb ik bijna 10 jaar 1 dag in de week als vrijwilliger gewerkt in de mediatheek. Leuk om soms te ontdekken dat je bij de ouders van de kinderen die er rondliepen in de klas hebt gezeten! Ik ben met dit werk gestopt toen onze jongste haar diploma heeft gehaald. Wel werk ik nog steeds als vrijwilliger in de wereldwinkel in Buitenpost.

35 jaar later

1972

Naam: Sipke Alserda

Na het eindexamen in 1974 wilde ik Theologie gaan studeren in Kampen. Maar omdat ik Gymnasium-B had gekozen (met Wiskunde, Scheikunde, Natuurkunde, en verder Engels, Duits, Nederlands en Latijn) moest ik eerst mijn Grieks ophalen. Dat heeft mij een jaar gekost (één avond in de week naar meneer Wiegel in Groningen). En dat is het meest saaie jaar uit mijn hele leven geweest.

De studie in Kampen heb ik met veel plezier gedaan. En ook deed ik graag mee met het studentenleven. Ik had niet bepaald haast om mijn studie daar snel af te ronden. Liever wat breder studeren, met allerlei aanvullende cursussen, en wat praktijk-ervaring opdoen (catechisatie, spreekconcent). Bovendien was ik mijn hele studie tijd ‘single’, zoals dat nu heet. Zo studeerde ik februari 1984 af.

Ik kreeg toen o.a. een beroep van Drachten Z/O voor zendingswerk (docent en gemeenteopbouw) op Kalimantan Barat (West-Borneo). Dat sprak mij erg aan. Het zendingswerk had al langer mijn interesse (lid van de zendingsclub in Kampen, 2^e bijvak doctoraal). Maar om op m’n eentje de zending in te gaan... Aan verhalen over andere vrijgezelle zendelingen bleken wel wat haken en ogen te zitten. Toch nam ik het beroep aan en begon aan het voorbereidende jaar (taal, culturele antropologie, locale zendingsgeschiedenis e.d.).

Ik heb het als heel bijzonder ervaren, dat ik juist in die tijd Heleen leerde kennen. We kregen verkering en trouwden een jaar later, nog vóór mijn vertrek naar Indonesië. Daar heb ik gelukkig nooit spijt van gehad (van dat trouwen niet en van die periode in Indonesië ook niet).

Acht jaar later repatrieerden we, september 1993. Noodgedwongen. Totaal onverwacht kregen we via de lokale politie het bericht, dat we het land uitgezet werden. We waren ‘persona non grata’ geworden. Maar waarom? Niemand die ons dat wilde of kon vertellen. De volgende dag (donderdag) moesten we eigenlijk al vertrekken. Door tussenkomst van onze Indonesische broeders kregen we uitstel tot de maandag daarop. Het werden hectische dagen. Maar die maandagmorgen vertrokken we inderdaad. ’s Middag was de politie er al om te controleren of we echt weg waren. Zo kwamen we dinsdag 7 september 1993 in Nederland aan.

Terugkijkend is onze tijd in Indonesische één van de boeiendste periodes uit ons leven geweest (tot nu toe). In die tijd zijn onze beide dochters geboren. In die tijd zijn mijn beide ouders overleden. We hebben veel bijzondere dingen meegemaakt . Genoten van het land, van de cultuur en van de natuur. En vooral van het werk met de broeders en zusters daar.

Terug in Nederland kwam al in oktober het beroep uit Vroomshoop. Daar is onze zoon geboren (we hebben drie kinderen, zie foto).

En nu wonen we alweer bijna 8 jaar in Hoogkerk. Ik kende Hoogkerk niet. Behalve dat de trein uit Leeuwarden bij Hoogkerk een keer een vrachtauto aanreed en ontspoorde, waardoor we te laat op school kwamen. Bij latere proefwerken werd dat nog gerekend als verzachtende omstandigheid.

Onze dochters (Hillien, 19 jaar, en Tineke, 18 jaar) hebben aan dezelfde school het middelbaar onderwijs gevolgd als wij. Het A-gebouw is nog herkenbaar. Verder is er veel veranderd. Vorig jaar (2008) slaagden ze respectievelijk voor VWO en HAVO. Dubbel feest dus. Intussen studeren beiden en woont de oudste op kamers in Groningen. De jongste zit nu in de tweede klas HAVO. Voorlopig zijn de kinderen nog niet allemaal de deur uit. En opa en oma zijn we ook nog niet. Maar wie weet…!

Het werk van predikant doe ik nog steeds met veel plezier. Het blijft een veelzijdig beroep. Maar het is wel zwaarder geworden. Er wordt steeds meer van predikanten verwacht en gevraagd, ook steeds specifiekere dingen, waar je niet voor opgeleid bent. Dat heeft alles te maken met de toenemende diversiteit binnen de Vrijgemaakt Gereformeerde Kerken. Tegelijk zit daar ook een grote uitdaging in (zie bijvoorbeeld mijn weblog: www.alserda.web-log.nl). Uit alle cv’s die ik inmiddels gelezen heb op de website, geldt die diversiteit wat geloof en kerk betreft ook voor onze klas. Maar als predikant maak je die ontwikkelingen toch wat van een andere kant mee. Gelukkig mag ik veel verwachten van de Heilige Geest en alles verder in Gods hand leggen.

Intussen ben ik nog steeds actief betrokken bij het zendingswerk (zie: www.litindo.org onder medewerkers/redactieraad). In dat kader ben ik intussen 3 maal terug geweest in Indonesië (1997: een maand lesgeven aan de theologische school in Boma, Papua; 2002: 3 weken voor evaluatie van het Setia-project in Jakarta; 2007: 3 weken voor het geven van seminars aan docenten van Setia).

Het is mijn wens om nog een keer met het hele gezin Indonesië te bezoeken.

gezinsfoto 2008

Op een dag, richting eindexamen, reed ik met Ton van Delden huiswaarts. We kregen het over onze vervolgstudies. Toen ik zei dat ik ‘schoolmeester’ wilde worden, vond hij dat klinken als een jongensdroom in de sfeer van ‘piloot’ en ‘brandweerman’. Dat klopte ook, maar ik ben het toch geworden. En met veel plezier, 25 jaar lang. Aan vier verschillende scholen, in allerlei rollen. Steeds gevonden dat dat het mooiste beroep was dat je kunt hebben in Gods koninkrijk. Bij alles wat ik daarin leerde, had ik spijt dat ik dat niet eerder geweten had. Wat maak je een hoop fouten met die kinderen die afhankelijk zijn van jou.

Door mijn werk in het speciaal basisonderwijs werd ik hardhandig geconfronteerd met de noodzaak van reflectie op je eigen handelen. Naast mijn werk heb ik toen een opleiding voor supervisor gedaan, ging steeds meer begeleiden, en sinds ruim 6 jaar ben ik onderwijsadviseur en relatiemanager bij de Educatieve Academie van de Gereformeerde Hogeschool in Zwolle. En: dit is ook een heel fascinerend beroep. Met name het werken met schoolteams, groepsdynamische processen en organisatieontwikkeling vind ik heel inspirerend.

Nogal wat mensen hebben er aan getwijfeld of het echt wat zou worden met Bea en mij, maar we zijn in 1977 heus getrouwd. Bij Bea’s bijdrage zie je hoe ons gezin er zo’n beetje uit ziet. Ik kan inmiddels toevoegen dat een vierde kleinkind op komst is.

Doordat ik nogal eens van school gewisseld ben, hebben we op vier plaatsen gewoond: Leeuwarden, Dalfsen, Blija ( ten noorden van Dokkum ) en ( nu al 20 jaar ) in Nijkerk.

We hebben op al die plaatsen kunnen genieten van mooie stukken Nederland. We zijn echte natuurgenieters. Samen genieten we ook van zoveel dingen om te doen: zeilen, wandelen en paardrijden. De eerste tjiftjaf en fitis horen in het voorjaar, bergwandelen in de Franse Alpen, etc.

De verschillende woonplaatsen markeren ook levensstadia, waarin ik me ontwikkeld heb van naïef en loyaal enthousiast overal voor gaan ( in werk en kerk – bij een schoolmeester bijna één geheel ), via ervaren formalisme en beperktheid van hoe wij het als mensen vorm geven, naar kritischer en medeverantwoordelijke voor het nu. Nog steeds ga ik enthousiast voor werk en kerk. Daarbij vind ik het moeilijk om mijn grenzen goed te bewaken. Dat blijft een moeizame leerweg.

Ik ben blij met de ruimere jas die de vrijgemaakte kerk inmiddels is. Het vraagt wel dat je de vanzelfsprekendheden van vroeger steeds opnieuw moet durven bezien. Een nog ingewikkelder leerweg.

Ik kijk uit naar de reünie. Toen ik in 1969 vanuit mavo Leeuwarden in klas 2A kwam, heb ik een aantal jaren me onveilig gevoeld. In de vierde kwam ik bij het merendeel van jullie in de klas: AB4. Daar voelde ik me al snel geaccepteerd, en dat werd alleen maar beter in de volgende jaren. Het was een gave tijd, met weinig aandacht voor leren, en veel tijd voor klassenavonden en zwemmen in de papiermolen, om maar wat te noemen.

De twee kampen in Zevenhuizen waren natuurlijk helemaal super.

P.S bij de foto: als gelukkige Hans op de foto met het door mij gemaakte bruidsboeket voor onze dochter Elziena die 4 juli 2008 is getrouwd.

Voor mij was de het VWO een openbaring, ik werd met diep ontzag lid van deze intellectuele wereld. Ik kwam uit een klein dorp (Harkstede), waar mijn Vader hoofd van een kleine (2 mans) 'School met den Bijbel' was. In de 9 jaar dat ik in Harkstede gewoond heb is er bij mijn weten nooit meer een leerling naar het VWO gegaan; werken en brommers waren daar belangrijker. Daarbij was ik zelf 'ge­emigeerd' uit den Haag, waar ik de eerste 10 jaar van m'n leven had doorgebracht. Steeds meer voelde ik me in Harkstede een buitenstaander en had het op het VWO bijzonder naar m'n zin. Elke dag op de fiets (50 minuten per keer) en soms 2 keer op een dag vanwege de pianoles op de muziekschool, ook in Groningen.

Ik denk met warme gevoelens terug aan mijn VWO tijd. Ik voelde me deel van de groep en was bevriend met Wim van Essen, Henk de Vries en anderen. Ook de kampen met gymleraar de Vries waren een groot succes. Ik ben - ook nu nog - verbaasd over wat we bij sommige leraren aan kattekwaad uithaalden, echt niet te geloven!

Na het VWO ging ik Econometrie studeren in Groningen. Dat viel niet mee, maar het is wel gelukt om het af te maken. Studeren en feestvieren, een mooie combinatie. Daarna in militaire dienst als Luitenant ter Zee laagste klasse met als tijdverdrijf statistisch onderzoek. Toen was wel duidelijk dat alleen onderzoek toch te saai en te eenzaam was. Dan maar een job in de automatisering en wel in Rotterdam. Daarna altijd projecten (soms ook internationaal) gedaan bij ministeries, BRUNA, Europees Octrooi Bureau en de laatste tijd bij het CBR. Op dit moment weer aan het overschakelen naar iets anders.

Intussen Marja Slotman ontmoet - op IJsland, in de buurt van een vulkaan - toen ik net de 40 was gepasseerd (Mozes is mijn grote voorbeeld). Verhuisd, getrouwd en we kregen 2 zonen: Jacob (10) en Daniel (8). We wonen nu in Zwolle, Marja werkt part-time als leerkracht in de onderbouw van de basisschool en ik werk op proef bij een ICT bedrijf in Zwolle. Sta ook op LinkedIn, welkom. We zijn actief lid van de GKV Zwolle Zuid, voelen ons daar op onze plek en zijn blij met de enorme veranderingen in het kerkelijk leven (al zou de muziek beter kunnen).

Het lijkt me boeiend om jullie weer te zien!
Ton van Delden
038 - 4600858
06 - 14647257
(Voor het geval iemand wil carpoolen)

Naam: Wim en Sietske van Essen - van der Molen

Woonplaats: Buitenpost

Beroep en werkgever: Wim is directeur politie Fryslan en Sietske werkt als vrijwilliger in de wereldwinkel

Nevenwerk, hobby's en/of interessen: beiden zijn we actief binnen onze kerkelijke gemeente, we houden van wandelen, lezen, puzzelen (als er tijd voor is!)

Burgerlijke staat en kinderen: we zijn sinds 8 september 1978 getrouwd, we hebben 5 kinderen: 3 zoons en 2 dochters. Twee van onze kinderen zijn getrouwd, de jongste twee studeren nog en wonen (soms) nog thuis. Inmiddels zijn we de trotse opa en oma van 2 kleinkinderen.

Een vermeldenswaardige gebeurtenis uit het leven: Sinds december 2006 zijn we opa en oma, dat is iets waar we geweldig van kunnen genieten, en in september 2008 werd er opnieuw een kleinkind geboren. Dat blijft bijzonder!

Na onze middelbare schoolperiode, is Wim eerst gaan studeren. Dat leidde niet tot geweldige resultaten (we zullen in het midden laten wat de oorzaak daarvan was), daarom ging hij zich oriënteren op iets heel anders: dat werd de politieschool.
Wim werd politieagent in Eemnes, daar hebben we 9 jaar met plezier gewerkt en gewoond. In die tijd kregen we 4 kinderen kort op elkaar. Wim ging in die periode ook weer aan de studie aan de politieacademie in Apeldoorn. Toen hij daarvoor geslaagd was zijn we verhuisd naar Friesland, hij ging namelijk werken in Leeuwarden. We zijn gaan wonen in Buitenpost (1987), en we wonen er nog. Hier is onze jongste dochter geboren.

Wolter met zijn 3 zonen Gert,Tjaard en Gijs
Wolter tijdens de stalbouw,even pauzeren met Riny
Wolter voelt zich verbonden met de natuur.

Gezin

In 1978 getrouwd met m’n eerste en enige liefde, Fenny. Samen vanuit Leeuwarden vertrokken naar Haarlem waar ik een baan had bij de Rijksaccountantsdienst. In Haarlem zijn onze drie jongens, Martijn, Arjen en Gerard, geboren. In 1992 zijn we – vanwege werk – weer in Leeuwarden terecht gekomen. Daar wonen we nog steeds met veel plezier. Onze jongens hebben net als hun vader op Gomarus gezeten (Leeuwarden en aansluitend Groningen). Reizen dus.

De oudste twee zijn inmiddels getrouwd en zijn in Leeuwarden gebleven, de jongste is vorig jaar vertrokken naar Australië voor een discipeltrainingship via Youth With A Mission. Hij blijft daar voorlopig en gaat nu verder als staff-member.

Op het moment dat ik dit schrijf (zondag 19 april) zijn we nog geen opa en oma, maar als alles goed gaat binnen nu en veertien dagen wel. Spannend dus!

We zijn door de jaren heen lid gebleven van de vrijgemaakt gereformeerde kerk. Wel hebben we mogen ontdekken dat ‘van en in Christus zijn’ veel verder gaat dan kerkelijke grenzen. Daarin hebben we onszelf zien veranderen in de beleving van ons geloof en daar zijn we dankbaar voor.

Werk

Na het verlaten van school ben ik – via de NIvRA-studie – in het accountantsvak beland. De eerste jaren bij de rijksoverheid, vanaf 1985 bij KPMG, eerst als medewerker en vanaf 1991 als partner/vennoot. Langzamerhand mijn werkgebied wat breder gemaakt: accountant en adviseur. Ontdekt dat adviseren en raadgeven mijn eigenlijke passie is. En muziek!

In 2004 ervoor gekozen m’n leven een geheel andere wending te geven. Gestopt bij KPMG en eerst een jaar interim-directeur geweest bij de Fryske Akademy in Leeuwarden. Daarnaast ben ik toen activiteiten gaan ontplooien gerelateerd aan muziek: mede-eigenaar van een uitgeverij van blaasmuziek (www.gobelinmusic.com ) en eigenaar van een winkel en uitgeverij gespecialiseerd in bladmuziek voor orgel (www.boeijengamusic.com). In dat laatste komen hobby/passie en werk samen: ik ben sinds 1978 met veel plezier kerkorganist. De muziekactiviteiten onderneem in vanuit het Drentse Veenhuizen (goede kant van de tralies …), voor allerlei andere activiteiten (advies-opdrachten, het verzorgen van trainingen e.d.) is Leeuwarden de uitvalsbasis.

Na bijna 30 jaar accountant en adviseur is m’n leven er dus heel anders uit komen te zien. En daar geniet ik van. O ja, ik vergeet nog iets: samen met 3 Friese provinciegenoten ben ik sinds een aantal jaren - samen met een Russische meneer - eigenaar van een melkveehouderij in Industria, een plaatsje halverwege Moskou en Kolomna in de Russische Federatie.
Over een afwisseling dus geen klagen.